Hier sta ik in verdriet, maar ook in ontzag en dankbaarheid aan de God waarin wij allebei geloven, de God die blijkbaar denkt dat jouw missie op aarde, een missie welke Hij aan jouw heeft toevertrouwd, voorbij is en tot Zijn tevredenheid is vervuld. Mijn gevoel van ontzag komt voort uit mijn besef dat Zijn Zoon Jezus Christus, wiens komst wij dezer tijd van het jaar herdenken, in staat is dingen te volbrengen ver buiten ons menselijk bevattingsvermogen, het samenbrengen van individuen en naties die onverschillig tegenover elkaar staan, die zelfs vijandig en haatdragend tegenover elkaar zijn. Ik ben dankbaar voor onze God voor wat jij voor mij en mijn landgenoten bent geweest en wat jij en jouw leven hebben betekent voor mij en mijn volk.

In maart 1997 kwam mevrouw Erna Prilwitz bij mij op bezoek in Oegstgeest, vergezeld door jou en jouw stiefmoeder. Dat was hoe wij elkaar voor het eerst ontmoet hebben en onze relatie bleef vanaf dat moment groeien, tegen de achtergrond van de vijandige ontmoeting tussen onze twee naties tijdens de Pacific War. Deze relatie van ons wierp zijn eerste vruchten af in juli 2000 met de publicatie van jouw vaders dagboek in het Japans in Tokio. De publicatie van dit boek en die van een andere, met een persoonlijke geschiedenis van de overleden Annie Goudswaard, was de aanleiding voor de eerste conferentie van de Dialoog Nederland - Japan, nu Dialoog Nederland - Japan - Indië.

Samen met je stiefmoeder, welke nu twee en half jaar geleden is overleden, en andere Nederlandse en Japanse collega's en vrienden, heb jij een belangrijke rol gespeeld en ben jij een inspiratiebron geweest tijdens het voorbereiden en houden van onze jaarlijkse conferenties, een totaal van 16 tot nu toe. Bij vijf van deze conferenties sprak jij, waarbij jij elke keer diepe indruk maakte op het publiek. Op de tweede conferentie zei jij: "Vergeving is essentieel voor verzoening en verzoening is essentieel voor innerlijke en gemeenschappelijke vrede cq vredesprocessen". Op de twaalfde conferentie werd jouw bericht samengevat met: "Zonder het verleden te ontkennen moet er een weg naar de toekomst gevonden worden vrij van haat en wrok. Het begint met het tonen van respect voor de ander als mens, niet meer als vijand". In de laatste brief van jouw moeder aan jouw vader, die toen in Kamaishi was, is er geen enkel woord van haat te lezen jegens haar onderdrukker. Deze zwijgzaamheid van jouw moeder in dit verband sprak boekdelen voor jouw. Deze brief werd toegevoegd aan de Japanse versie van jouw vaders dagboek.

In 1995 breng jij, samen met jouw vrouw, jouw eerste bezoek aan het land van jouw voormalige aartsvijand, niet gewapend met een machinegeweer of een handgranaat, maar met een hand- geschreven dagboek van jouw vader. Je ontmoette diverse mensen en sprak op scholen, zelfs in Kamaishi en vroeg om vergeving voor het feit dat jij voor bijna een halve eeuw haat hebt gekoesterd, een haat welke jouw moeder jou, op haar sterfbed, onder het oog had gebracht; “ Zolang haat in jouw hart is, kan jij niet volledig jouw naaste lief hebben."

Deze houding van jou, gedeeld door jouw stiefmoeder, die je vergezelde op jouw volgende bezoeken aan Japan, raakten en ontroerden vele Japanse mensen die jij ontmoette en sprak. Mevrouw Naoko Kato uit Kamaishi vertelde mij, wanneer zij als tolk naast jou stond, dat zij het een hele inspanning vond om haar emoties te beheersen. Jij leek op Esau, die zijn jongere broer Jacob ( Gen. 33 ) verwelkomt, en op de vader in de gelijkenis van de verloren zoon (Lucas 15 ), in beide verhalen de benadeelde, die naar buiten rent en de dader omhelst en kust.

Het dagboek van je vader in het Japans vormde de basis van een succesvolle musical, opgevoerd door leerlingen van een middelbare school uit Kamaishi in oktober 2004. Daarna las jij een paar brieven geschreven door leerlingen die hadden deelgenomen aan de musical. De musical was getiteld "Kijkend naar onze woonplaats en lerend van onze lokale geschiedenis. "Het was de eerste keer dat zij zich realiseerden dat hun lokale geschiedenis niet alleen ging over de vreselijke bombardementen van Kamaishi door Amerikaanse vliegtuigen en oorlogsschepen, of over het lijden van hun voorouders , maar ook over Westerse krijgsgevangenen of Chinese en Koreaanse dwangarbeiders die in hun omgeving hebben geleden.

Als een aanhanger van jouw Abrahamitisch geloof, zul jij ongetwijfeld blij zijn om te beseffen dat jouw leven een zegen is geweest niet alleen voor jouw vrouw, kinderen, kleinkinderen, broers en zussen, maar ook voor andere landen. Aan het begin van een nieuwe fase van zijn leven zei God tot Abraham: "Ik wil jouw zegenen, en jouw naam groot maken en het zal een zegen worden, en al de volkeren van de aarde zullen gezegend worden door jou." ( Gen. 12,3 )

Zowel de Nederlanders als Japanners hebben overvloedige zegeningen ontvangen door jouw, en wanneer het dagboek, geschreven door mevrouw Barnhardt Jud wordt gepubliceerd in het Engels, zal jouw leven een bron van zegeningen worden voor volkeren rond de wereld.

Zoals Jezus zei aan het kruis , "Missie volbracht."

Onze missie is echter nog verre van volbracht. Je zal zeer worden gemist. Jij zult niet in den lijve aanwezig zijn, maar in gedachte zul jij onder ons voortleven en wij zullen jouw vlag hoog houden. Rust in vrede.

T. Muraoka

13.12.2013