Sprekers Kerk
Spreker Herbergier
|
|
Spreker Herbergier
| tekst jan Willen |
|
Wim Lindeijer
1935: Nederlands-Indie Wim senior en zijn vrouw Nel verhuizen na hun studie in Leiden naar Nederlands-Indie. Wim wordt daar op 8 april 1936 geboren in Bandung. Het is een vrolijke tijd waarin nog eens twee broers en een zus worden geboren. Herman, Frits en Joke. Van die tijd is er filmpje van een spetterend Wimmetje, buiten onder de tropische zon in een teil. Een kleine zes jaar later begint een traumatische periode. Wim senior komt als krijgsgevange terecht in Japan. Nel wordt op Java geinterneerd, samen met de kinderen. Moeder Nel overlijdt vlak voor de Japanse capitulatie aan dysenterie. Haar diepe religieuze overtuiging en wens de Japanner niet te haten zal later een grote rol spelen in Wim's leven. 1946: Nederland Na de oorlog hertrouwt Wim senior met Adrie van der Baan. Er komen in Nederland drie broers en een zus bij: Hans, Niels, Dirk-Jan en Margreet. Het gezin wordt deel van deze kleine en hechte Lutherse kerkgemeenschap. Wim is leergierig. Hij heeft wat met water. Hij bouwt zijn eigen kano, zeilt graag en gaat waterbouw studeren. Eerst naar de HTS en, na zijn dienstperiode, naar de TU Delft. Zijn stage bij de bouw van de Schellingwouderbrug brengt Wim op kamers bij de familie Kruithof in Amsterdam. De families kennen elkaar nog uit Indië. Wim ontmoet Ada en wordt op slag verliefd. Hij is sportief en fietst moeiteloos op en neer tussen Delft en Amsterdam. Wim zocht ook andere manieren om indruk te maken, en haalt wellicht daarom op zijn 22e zijn motorrijbewijs. Ada reed een keer achterop naar Adam, zonder beschermende kleding. Waaghalzerij, maar dat kon zo in die tijd. Er vormen zich in deze periode hechte en levenslange vriendschappen. Samen zeilen en met vrienden op vakanties. Wim is een waaghals, houdt van snelheid en haalt in '58 zijn motorrijbewijs. Zonder beschermende kleding met Ada achterop naar Adam. Zo was die tijd. Er vormen zich in deze periode hechte en levenslange vriendschappen. Samen zeilen en samen op vakantie. Als assistent van prof Mostertman reist hij met een groep internationale studenten heel Europa door. Dat reizen smaakte naar meer! Wim en Ada trouwen in 1963, intussen 50 jaar geleden. Al snel wordt Eloy geboren, David volgt vier jaar later. 1969: Amerika Promotie-onderzoek naar vloeistof mechanica brengt het jonge gezin in 69 naar Amerika. Water zal nu als een rode draad door zijn verdere werkzame leven lopen. Ada en Wim smeden via de Lutherse Kerk nieuwe levenslange vriendschappen en zij verkennen grote delen van Amerika in de blauwe Ford Custom. Wim de avonturier leert in deze periode ook in een Pipercup vliegen, wat de nodige kleurrijke verhalen oplevert, zoals de ontmoeting met de beschermheer van deze vliegclub: astronaut Niel Amstrong. 1972: Jamaica In 1972 neemt Wim de familie mee naar Jamaica, waar hij 4 jaar zal gaan werken bij de National Water Authority. Jacob wordt daar geboren in 1974 en wij genieten van de hartelijke mensen, de Caraibische cultuur en de prachtige stranden, zoals het paradijselijke Blue Lagoon waar wij samen snorkelden in de koraalriffen. Wim werkt er non-stop en bevlogen aan "zijn" waterprojecten, ook altijd op de zaterdagen. Hij houdt ervan om over de bochtige bergwegen te scheuren in zijn rode Ford Mustang. Hij koopt ook een luxe Engelse Wolsely. Maar, Wim wil ook delen wat hij in overvloed heeft en rijdt regelmatig naar de markt om fruit uit de tuin aan marktkooplui te geven. Hij voelt zich duidelijk thuis in deze subtropische omgeving die veel aan het eiland Java doet denken. Zijn liefde voor de tropen is de reden dat Wim in een een kist van bananenbladen voor ons ligt. 1977: Indonesie Bloed kruipt waar het niet gaan kan! Wim wil maar al te graag terug naar zijn moederland. Ingenieursbureau DHV biedt hem hiervoor de kans. Hij reist vol verwachting in januari 1977 het gezin vooruit. In Indonesie kon Wim zich vakmatig uitleven. De bouw van een hangbrug was zonder twijfel zijn professioneel hoogtepunt. Er is ook tijd voor ontspanning en bijzondere vakanties. Wij bezochten de plaatsen waar hij was opgegroeid, de diverse kamplokaties en het graf van moeder Nel. 1981: India In 1981 reist Wim wederom het gezin vooruit, maar nu naar India. Hier sloeg hij putten in verafgelegen dorpen en werkte vol passie aan verbetering van de sanitaire omstandigheden van de allerarmsten, met een focus op de positie daarin van vrouwen. Hij is zichtbaar begaan met het lot van de armen. Als familie maken wij wederom bijzondere reizen tijdens de vakanties. In deze periode heeft Wim ook veel en met groot plezier getennist, wat hij tot 2008 heeft volgehouden. 1986: Pakistan Na India heeft Wim een korte tijd in Pakistan op de grens van Afghanistan gewerkt. Hij krijgt hier ernstige bedenkingen over religieus fundamentalisme en komt in aanraking met geweld tegen collega ontwikkelingswerkers. Dat vergroot bij hem de bewustwording van zijn eigen oorlogsverleden. 1987: Afrika Terug in Nederland besluit Wim zich in te zetten voor Afrika,vanuit idealistische overwegingen. Dat brengt hem naar Tanzania, Egypte, Ghana en Guinee Bissau. Dit zakelijk avontuur loopt uit op een teleurstelling. Maar, hij neemt zijn verlies en gaat terug naar het werk waar hij goed in is. 1990: Opnieuw Indonesie Zijn werkzame leven als waterbouwkundige sluit Wim passend af met een paar bijzondere jaren in Indonesie. Een nieuw hoogtepunt was het openen van "zijn" eigen kantoor in Bandung. In Borneo reist hij avontuurlijk tot diep in het regenwoud; helaas loopt hij hier een zware hernia op en moet terugkeren voor behandeling naar Nederland. 1993: Met pensioen en de Dialoog Terug in Nederland dient een nieuwe fase zich in Wim's leven aan. Hij besluit zich volledig te gaan richten op de verzoening met zijn oorlogsverleden. Hij vindt inspiratie in het oorlogsdagboek van zijn vader, geschreven in de vorm van brieven aan Nel en de kinderen. Hierin trekt hij intensief op met zijn moeder Adrie, waarbij vanaf 1995 verschillende reizen naar Japan worden gemaakt. Doel daarbij is om op scholen voorlichting te geven over de bezetting van Japan in Nederlands Indie. Het dagboek was daarbij een mooie ondersteuning. Bijzonder was het initiatief van een middelbare school van Kamaichi, die een musical heeft gemaakt van het dagboek. Wim senior had onder andere in deze kustplaats de oorlog als Krijgsgevangene doorgebracht. Wim vindt verlossing in vergeving van zijn eigen haatgevoelens via deze dialogen. Vanaf 2000 zullen de dialogen ook in Nederland hun eigen vorm krijgen. De Laatste Jaren In laatste jaren werd Wim's leven getekend door Lewy-body dementie. Vooral de begin periode waarin Wim zich beseft dat hij steeds verder verslechterd tasten zijn zelfvertrouwen aan. Hij berust in zijn situatie en zal nooit een klacht laten horen. De periode waarin Ada eerst zo lang als het gaat Wim thuis verzorgt is bijzonder zwaar geweest. Zij stortte zich vol energie en toewijding op de best mogelijke zorg voor Wim. Uiteindelijk leidt dit tot zijn verhuizing naar de Herbergier in zomer van 2011. Een betere plek is niet denkbaar. Als kinderen kijken wij met de grootste bewondering hoe Ada dit allemaal regelde. Altijd aan zijn zijde, nooit liet Ada verstek gaan. Dit is ware liefde. Wij zijn Claudius Janga dankbaar voor zijn grote steun in de thuiszorg, en toen Wim in de Bieslandhof verbleef. Wij zijn ook het personeel en de vrijwilligers van de Herbergier dankbaar voor hun uitstekende zorg voor Wim en liefdevolle aandacht die is uitgegaan naar Ada, in deze toch zware periode. |
|
In Memoriam De Evangelisch-Lutherese kerk in Delft was tot de nok gevuld voor de afscheidsdienst van Wim Lindeijer op zaterdag 14 december. Het was, zoals de familie het noemde, een viering van zijn leven. Tijdens de ruim tweeeneenhalf uur durende dienst haalden zijn naaste familieleden en enkele vrienden herinneringen op. Met name uit de verhalen van zijn drie zoons kwam het beeld naar voren van een gelukkige familieman....... lees meer |
| Op 6 december 2013 overleed Wim Lindeijer. We leerden hem kennen in 1997 op de reis naar Japan met de EKNJ van Dolf en Carry Winkler. Op de foto staat hij links achteraan. Ook wijlen Bauke en Marilou waren erbij. Op de rouwkaart stond “Zalig zijn de vredestichters”, en dat was bijzonder treffend....... lees meer |
Foto impressie
|
|
|
|
|
|
|||||
|
|
|
|
|
|
Ga naar het Condoleance register.